دیروز داشتم به این ۶ ماهی که گذشت فک میکردم
پر اتفاق ترین ۶ ماه عمرم بود..
سخت
.
قشنگ جون کندم..
ترکیدم..
مثل یه جنگجوی خسته و شایدم بازنده
:)
انقدر سر شدم به همه چی..
دیگه نه غروبا اذیتم میکنه.. نه بوی پاییز و فصل پاییز برام غم انگیزه..
نه زود تاریک شدن هوا..
آدما و احساسات رو هم که کلا خیلی وقته بی اهمیته واسم...
بعد مدتهای طولانی
دنبال کارم..
هرکاری..
...
کی فکرشو میکرد این دعوای خونوادگی یهو همه چیو ببره زیر سوال و ....