هیچ وقت نفهمیدم آدم درون گرایی یا برون گرا...
مثلا اینجوریه که من وقتی تو جمعمم و یا بیرونم یا هرچی و هرجا دوست دارم انقدر خوش باشم و کیف کنم و خوش بگذرونم و لذت ببرم که ثانیه ایش هدر نره و شیرین باشه واسم..
ولی وقتی هم عمدا یا سهوا تنها میشم.. دوست دارم عمیقا تنهای تنها باشم و با هیشکی هیچ برخوردی نداشته باشم.. چه کلامی چه فیزیکی چه چشمی چه هرچی...
نمی‌فهمم واقعا چرا اینجوریم؟!!! عجیبه