ترس از شکست..
منت..
ریدنای مداوم..
هیشکی خودش نیست..
ولی واقعا الان میفهمم که هیشکی نمیخواد تو برتر باشی ازش.. یعنی واقعا فرقی نمیکنه ها.. اشنا و غریبه نداره..
همه به هر نوعی تلاش میکنن تو رو ضعیف و خنگ و اینا جلوه بدن.. و خودشونو بزرگ..
همش تخریب؟!! چرا واقعا؟!!
منو به کجا رسوندی؟!
نمیدونم چرا هروقت تو مغزم دنبال یه مقصر میگردم فقط یه نفر میاد تو ذهنم..
همه درا بستس
همه کوچه ها بن بست
در استانه 30 سالگیم و پوچی عمیقی که گریبانگیرمه..
هیچی نشدم و به هیچ جا هم نرسیدم و هیچیم ندارم..
اعتراف ازین تلختر!!!!