30 سال حرص خوردم از ادما و حرفاشون و رفتاراشون و حسادتاشون و .... و زندگی رو گرفتم از خودم.. مقصرم کسی نیست جز خودم.. چون اگه خانوادم یا اطرافیانم نگفتن یا اینجوری بودن دلیلی نداشت منم راه اونا رو برم... والان نمیدونم چقدر دیگه فرصت دارم واسه زندگی.. الان توواین شرایط و اوضاع فهمیدم ادما بی ارزش تر از چیزین که فکر میکردم.. خودم مهمترینم..چه حیف که .....

ایران

یه زمانی خوشحال بودم و ارق و فلان و بیسار

و

الان افسوس میخورم که اینجام

فقط زندگی میکنیم که چون باید زندگی کنیم ولی این رسم زندگی نبود..

گیریم همه چی درست بشه.. میتونم برم بقالی بگم 10 سال جوونی بهم بده..

تجاوز به افکارمون

یکی بی حوصلس

یکی حالش خوب نی

یکی از ادما فراریه

یکی ...

80 میلیون ادم افسرده که محکومن به زندگی تو ایران