بضی از دوستا و بچه ها بهم تبریک میگن تولدمو.. و من تو دلم با خودم میگم هما واقعا خوشحالی؟؟ از اینکه تولدته؟ یا از اینکه بیادتن و یادشونه تولدتُ؟؟
جوابم اینه که متنفرم ازین حرکتا.. با خودم میگم شاید من تنها کسیم که شب تولدش آرزوی مرگ میکنه..
ناراحتم نه بخاطر اینکه یه سال بزرگتر شدم.. اصن نمیدونم چرا؟؟
شاید بخاطر اینکه نمردم.. شاید چون یه سال دیگه زندگی کردم.. و هیچی نشد!!
نمیدونم فردا چه انتظاری از خودم یا بقیه دارم؟!!
چرا هیشکی واسه خودم ندارم؟؟ حتی اندازه یه سال!!
من ازین زندگی چی میخوام؟؟ دنبال چی میگردم؟؟ دارم چیکار میکنم؟؟
از اینکه گریه میکنم ولی دلیل گریه هامو نمیدونم خستم!!
این آدما چی میخوان از زندگی من؟!!
یعنی فردا چی میشه؟؟
هه شماره پستم با روز تولدم یکی شد.. چه تخمی!! مث زندگیم!!
شاشیدم تو این ادمایی که دور وبر خودم جمع کردم..
این افسردگی لعنتی هیچوقت ازم دور نمیشه.. شاید قراره تا اخر عمرم گهگاهی همراهم باشه
از این روزای تخمی گُه بیزارم..
پس کی تموم میشه؟؟ کی تموم میشم؟؟
ا
همه رو الاف خودم کردم..
هه