اینجا رو ببین من ایستادم توی یه دشت بزرگ.. اضلا اخرش معلوم نیست.. همه چی خوبه.. همه خوبن..
یهو هوا تیره میشه سیاه میشه بارون میزنه.. همه میرن یه گوشه ای رو واسه خودشون پیدا میکنن که امان از همین یه گوشه ها..
سرد و سرد تر میشه.. تلاش میکنی ته ته دشتُ ببینی ولی انقد همه جا تاریکه دیده نمیشه.. از کسیم خبری نیست..
شب میشه.. سرد شده.. یه جایی رو پیدا میکنی.. یه جای قشنگ و دنج و گرم.. داری بیرونو تماشا میکنی سیاهی شب و بارونُ..
همه چی خوبه ولی چیزی که تو میبینیُ بقیه نمیبینن..دشت اون دشت نیست.. شب نشده و ازین جور چیزا..
چند ساعت میگذره.. چندین ساعت میگذره.. یکی کنار گوشت میگه باز میشه این در صبج میشه این شب..
فردا.. فرداها میگذره هوا هنوز بارونیه و پر از ابرای سیاه.. منتظری تموم شه.. خورشیدُ ببینی.. دوباره آدما رو ببینی..
بلاخره میگذره.. تموم میشن این روزا و شبای سیاه..
ولی وقتی تموم بشه هیچی مثل قبل نیست اون ادما اونایی که میشناختی نیستن.. حتی چهره هاشون..
اره راستی بارون که میزنه ..یعنی بارون که بزنه چهره ها بهتر مشخص میشه.. اطرافتو بهتر میبینی..
بارون همه چی رو میشوره و همه چی رو واقعی تر بهت نشون میده..
بلاخره اونام از همون یه گوشه هاشون میان بیرون..
بلاخره بعد بارون چهره واقعی شونو میبینی..
بلاخره بارون که تموم بشه کجا بودنتو بهتر میفهمی..
حتی همونی که کنار گوشت گفت تموم میشه..